“Ja, écht een fantástisch idee hoor, emigreren naar Zweden vlak na een burn-out. Daar word je lekker ontspannen van!” brom ik geïrriteerd. “Nou, dan kopen we het toch NIET!” gilt Annet. “Prima, perfect, doen we. Ik ben er helemaal klaar mee!” geef ik nog als laatste snauw. Een ongemakkelijke stilte valt.
Mijn maag lijkt wel een wasmachine. Ik heb het gevoel dat de ingewanden door ieder gaatje en kiertje van mijn lichaam naar buiten wordt geduwd. “Sorry,” zeg ik: “de spanning wordt me wat te veel.” Ik krijg een begrijpende knik.
Dan geef ik geef nog een extra stoot gas. Want als we te laat aankomen op het makelaarskantoor moeten we nog een dag of twee wachten met tekenen. In die tijd zouden we overboden kunnen worden, wat betekent dat we het contract verliezen.
Wat vooraf ging
Na de openhuis gaan we op zoek naar een plek om te overnachten. Aangezien de biedingen nog enkel dagen tot zelfs weken kan duren, besluiten we een ander huis te bekijken. Maar niet voordat we nog een keer langs de kavel rijden om mijn sleutels te zoeken. “Het zou ook niet anders.” Grinnikt Annet. De sleutels hebben we niet gevonden, maar het landstuk is wel al in gedachte nog een keer ingericht.
En dan ineens, ‘plieng, plieng.’ Annet grijpt naar de telefoon. Ik verstijf. “Het is zover,” zegt ze gespannen: “De biedingen zijn begonnen.” We zijn met 10.000 sek overboden. De nulletjes vliegen kort heen en weer, totdat de concurrentie in eens een grote sprong naar de gevreesde half miljoengrens maken.
“Wat wil je doen?” vraagt Annet. “kotsen denk ik!” ik kan niet meer helder denken. “Doe nou effe serieus!” “Oké, we doen een dikke bluf. 20.000 er over heen.” “Dat betekent dat we flink over het geplande budget gaan.” “Niet denken, versturen die hap!” brul ik opgewonden.
Je bericht is om 18.01 verzonden, staat erop de telefoon. Het lijkt stil te blijven bij de tegenpartij. Af en toe pliengt de mobiele, dan staan onze haren recht over eind. Maar het blijft gelukkig bij spam en berichtjes van vrienden. “ Wát hebben we gedaan?” zuchten we gelijktijdig. We kunnen allebei niet meer fatsoenlijk eten. Een onrustige nacht staat ons te wachten.
Bluf
“20.000 is een behoorlijk bedrag. Daar kunnen we een hoop mee opknappen.” Zeg ik om 5.30 uur in de morgen. Ik stel een bluf voor om onderhands via de makelaar in overleg met de verkopers terug naar de half miljoen te zakken.
Plieng, uw bod is geplaatst. “Nééé!” gil ik: “Dat was niet de bedoeling.” Dom, dom, dom, dom. Wat wij niet wisten is dat alle bedragen verplicht openbaar gemaakt moeten worden voordat deze besproken mogen worden. Ik ben bang dat het verlagen van het bod als zwakte wordt gezien door de tegenpartij.
Annet belt direct met Anna-Karin. Ze informeert ons dat de verkopers vandaag willen beslissen. Ze heeft iedereen al gecontacteerd behalve het koppel dat ook graag de woning wilt hebben. De rest heeft aangegeven zich terug te trekken. Annet zegt meteen dat als de tegenpartij omhoog gaat wij 5.000 daaroverheen gaan tot een max van 520.000 en dat wij per direct kunnen betalen vanuit eigen vermogen.
Het geluid van geluk of knappende zenuwen?
Ik weet niet of het minuten of uren heeft geduurd, maar dan gaat na een eeuwigheid eindelijk de telefoon. Annet kijkt serieus, veel te serieus vind ik. Ik geef een frons, zo van ‘Wat?’ Maar ze lijkt mij niet op te merken.
En dan, na een paar zenuw slopende momenten komt de thumbs-up. Ik begin te springen en dansen van vreugde. Het andere koppel moet eerst goedkeuring krijgen voor een hypotheek van de bank. Aangezien dit enkele uren tot dagen kan duren, dan nog eens een maand of drie om alles rond te krijgen en de verkopers niet lang willen wachten gaan ze akkoord met de half miljoen die wij geboden hebben.
Ik kan het niet geloven. We hebben de bluf gewonnen. Maar niet te vroeg juigen. We zijn er nog niet.
Klap niet totdat de dikke dame gezongen heeft
Er is een addertje onder het gras. Het huis is pas van ons als wij en de makelaar getekend hebben. Dus we kunnen nog steeds overboden worden. “Kunnen jullie uiterlijk om 12.00 op kantoor zijn?” vraagt Anna-Karin: “Want ik heb een afspraak en dan kan ik pas vrijdag of na het weekend weer.”
Volgens google is het 1 uur en 24 minuten rijden naar het makelaarsbureau en het is exact 10.30 uur. De adrenaline giert door mijn lijf. We springen onverzorgd de auto in en ik geef direct plankgas.
De auto zoeft met slippende banden het bos uit richting de verharde weg. “Dit is waar we voor getraind hebben!” roep ik opgewonden :”Als je nu de map verkeerd leest is het verkeken.” Ik zal jullie het verdere gekibbel door de zenuwen besparen…
We are the champions my friend
Als we bij het kantoor arriveren, staat Anna-Karin al bij de voordeur te wachten. Annet springt uit de auto. “Ter komt toch ook, want die moet ook tekenen!?” “Geen zorgen,” antwoord Annet: “Die gaat de auto parkeren en dan komt hij ook.”
We hebben niet echt van het moment zelf kunnen genieten, omdat alles binnen 10 minuten moest gebeuren. Ook Anna-Karin is al te laat voor de volgende afspraak. Ons kan het niets schelen, als dat contract maar getekend is, dan kan niemand het ons meer afnemen.
In een waas lopen we terug naar de auto. Heel even blijft het stil… En dan zinkt het besef in. We doen een triomfantelijke box: “Gefeliciteerd, we hebben een huis gekocht!”
