We willen een begin bod van 500.000 KR doen op een oude school in de bergen. We zijn zo brutaal om het grondstuk met de betreffende woning te bezoeken. Het ligt op een 350 meter hoge zuidhelling met oneindig zicht over het laaggebergte, bossen en meren.
We maakten onze eerste fout om te vragen per mail of we voor de open dag al mogen bieden. Dat was de eerste les over de huizenmarkt. Wie netjes op zijn beurt wacht verliest. De dag voordat we naar ons geboekte appartement rijden ter voorbereiding van het openhuis krijgen we per sms bericht dat het landgoed voor onze neus is weggekaapt.
Fouten zijn er om te leren
Om eerlijk te zijn heeft er kort een traan gerold. Het voelt alsof je een belangrijke wedstrijd verloren hebt; oneerlijk en je verlies maar moeilijk kan bevatten. Maar al snel doet er iets anders zich voor en de tranen zijn weer vergeten. Dit keer laten we ons niet kennen. The game is on. Tot de tanden gewapend met vragen wachten we het open huis niet meer af maar nemen we direct telefonisch contact op met de makelaar.
Dit blijkt de juiste tactiek. We leren veel over onderwerpen als kopers kosten, banktransacties, kopersbelastingen, regels over verbouwen, schoortsteen vegen, gemeenschappelijke kosten, bijdrage wegonderhoud, water, riolering, afval en dat iedere gemeente daarbovenop zijn eigen extra wetjes met bijbehorende kosten heeft. alleen al die jaarlijkse gemeentekosten kunnen tot wel ver over de duizend euro verschillen per regio.
Ook leren we zo brutaal te zijn om te vragen of we de percelen (uiteraard met toestemming van de eigenaar) mogen voor verkennen.
Foto’s spreken duizend woorden, maar niet altijd de waarheid
De volgende les:”Foto’s maken kunnen de verkopers goed! “. We gaan een dromerige loggingcabine bezoeken met de dichtstbijzijnde buur op een kleine kilometer weg. Gebouwd rond 1800 en verstopt in een groot bos. Ziet er top uit op de plaatjes en voor slechts 390.000 KR. Het huisje is voorzien van een nieuw dak.
Na een kilometer lopen door een weelderig bos zien we opeens van 200 meter afstand het gebouw. Want de rest van het bos is verhuisd naar de Ikea fabriek. Hectaren omgewoelde grond met afgezaagde stronken ogen als een wond op de vlakte.
Als ik het hout van de cabine inspecteer, heb ik een halve boomstronk in mijn hand. Ik kijk betrapt om me heen en plaats vervolgens het stuk huis weer terug op zijn plek. Alsof er niets gebeurd is verlaat ik snel het perceel. We doen een kort belletje om het bod direct weer in te trekken.
Terug de schoolbanken in
Op weg naar het appartement doen we nog een bod op een andere woning die wordt afgeslagen. De makelaar lijkt een competitie te zijn aangegaan met zijn collega en denkt de 165% op de verkoopwaarde wel te kunnen overtreffen. Ik wil best richting de 600.000 gaan maar 300.000 boven op 495.000 gaat me net te ver.
Nog een les en een harde landing met beide benen op de grond. De huizenmarkt is in de afgelopen 2 jaar met bijna 25% gestegen en nog steeds stijgende. Een leuk simpel verzorgd huisje voor onder de 50.000 euro is nog maar een zeldzaamheid. Daarbovenop vliegen de huizen door de inflatie als broodjes over de bank. Een bieding van meer dan 150% is geen uitzondering meer. We zagen een pand met een begin bod van 1.000.000 KR voor 2,5 miljoen eruit vliegen.
Jag är en Viking, arghhh!
Ach na bijna 4 weken leven in onze microcamper, jezelf opfrissen in halfbevroren meren en een prakje koken op een kampvuur tussen de sneeuw vlokken met ijspegels aan je neus kan ik met alle eerlijkheid zeggen dat een warm bad en toilet heerlijk is. Ook al was de reden om fris naar de open dag te gaan vervlogen.
We spoelen het verlies van ons af. Het badwater kleurt na twee keer spoelen nog steeds zwart evenals het sopje van onze kleren. Tijd om de indrukken te verwerken en onze wonden te likken. We gingen als kinderen de strijd in en komen als Vikingen eruit. Ik ben klaar voor de volgende slag. Kom maar op, arghhhhh!
