“We dachten na over de toekomst en onze levenskwaliteit. Die zagen we niet meer in België.”

Gill en Linde besloten naar Italië te verhuizen om een gebalanceerd leven op te bouwen. Zij laten zien dat wanneer de moderne techniek op een bewuste manier gebruikt wordt, je het heel goed in een zelfvoorzienend leven kan toepassen.

Ciao tutti,

Wij zijn Gill en Linde en besloten een kleine twee jaar terug om op 24-jarige leeftijd naar Italië te verhuizen. Samen met onze hond Pablo, streken we neer in de regio Umbrië, de groene longen van de laars.

Het leven in België had ons in snelvaart ingehaald, Linde werkte als holistische voedingsdeskundige en Gill als schrijnwerker/aannemer.

De lockdowns gaven ons de tijd om na te denken over onze levenskwaliteit en toekomst. Die zagen we niet meer in België…  Linde al heel lang niet meer en Gill was klaar voor een nieuw, minder stressvol leven.

Maak je dromen waar

We wilden terug naar de natuur, meer onafhankelijk zijn en rust. We hebben ons nooit afgevraagd waar naartoe want Italië had onze harten al veel langer dan toen veroverd. We hebben nooit research gedaan naar de regels van het land m.b.t. tot off-grid leven of homesteading. We wisten gewoon dat we daarheen moesten en stapten met ons volledige hart en als moto “Follow your dreams, they know the way” in het nieuwe avontuur.

Onze familie en vrienden stonden aan de zijlijn te juichen, maar hielden toch hun hart vast.

We gingen op 2 huizenjachten middenin lockdowns, kregen vaak het deksel op de neus en zochten en vonden een oude, verlaten boerderij binnen ons budget. We waren op het juiste moment op de juiste plek omdat vele Italianen in een soort van angstreactie op de pandemie zo snel mogelijk hun huizen wilden verkopen. Lucky us! We hadden het geluk dat Linde Italiaans sprak en dat we een fantastische makelaar troffen die meezocht naar mogelijkheden en strategieën zodat deze twee jonkies hun eerste huis ooit konden kopen.

Off the grid, met een beetje creativiteit kom je er wel

Italië is, zo weten we nu, het land van de bureaucratie en regeltjes voor vanalles en nog wat. Dat zorgde af en toe voor stress maar vooral voor hilarische verhalen.

Er zijn vele regeltjes en zoals het er nu naar uitziet, moet je binnenkort in Europa nog een aanvraag binnensturen als je wil veranderen van onderbroek.

Echt off-grid leven is in de meeste Europese landen niet volledig toegestaan, dus we leren slalommen en stretchen onze mind met zoeken naar creatieve oplossingen. Zo kan je bijvoorbeeld niet aanvragen om afgesloten te worden van het elektriciteitsnet als je zonnepanelen off grid installeert maar op een recente bijeenkomst van wakkere mensen, hoorden we dat je standaard wordt afgesloten als je de energiefactuur niet betaald.

Italianen zijn dan ook heer en meester in het systeem een loer draaien.

Hoewel ze langs de andere kant ook niet zo rebels zijn als we verwacht hadden. Tijdens de pandemie hebben ze heel strikt de regeltjes gevolgd en hebben we hen ook op een andere manier leren kennen.

Wij kozen Italië en Italië koos ons

Dat brengt ons bij het leven in Italië en de mensen. Italië is volgens ons het mooiste land van Europa (maar daar verschillen de meningen natuurlijk over). We houden echt zo hard van de steden, natuur, cultuur en het lekkere eten. Ongeëvenaard en ook hetgene waar we ons aan optrekken op moeilijke momenten.

Wij kozen Italië en Italië koos ons. Het voelt alsof we hier al ons hele leven wonen en het inburgeren verloopt mede door onze jonge leeftijd ook heel vlot. Italiaans praten in onze streek is echt wel een mùst. Engels is voor hen wat Chinees is voor ons: niet nodig.

Land ploegen met chianinakoeien

De strenge regelgeving in Italië tijdens de ‘pandemie’ zorgde voor een kloof in de bevolking. Een vloek en een zegen, want op dat moment leer je je vrienden kennen en weet je wat je aan elkaar hebt. Onze vrienden hebben veelal dezelfde ingesteldheid en dromen in het leven.

Dat zorgde ervoor dat Gill laatst nog met een vriend achter een ploeg liep die werd voortgetrokken door twee chianinakoeien. Het gekendste ras in Italië vooral gekend voor hun vlees, enorme werklust en -kracht. Onze vriend weet namelijk dat wij het geweldig vinden om terug te keren in de tijd naar hoe landbouw vroeger gedaan werd.

Permacultuur volgens de no-till methode

Zo hebben we enerzijds een permacultuurmoestuin volgens de no-till methode opgestart en kochten we anderzijds een trekpaard (dat nu nog een veulen is) om ons te helpen bij zware klussen of voor als we de aarde wél willen bewerken.

Water bij de wijn doen heet dat, want liefst zouden we alles volgens de principes van de permaculltuur doen. Maar in onze streek, met zware kleigrond, moet de grond op tijd en stond bewerkt en gekeerd worden. Anders plant je zaadjes in een grond die weg heeft van beton. Al zèker met de droogte in de zomer, dat toch wel een belangrijk aandachtspunt is voor zelfvoorzieners.

Van hemel- tot leefwater

Aangezien we bovenop een heuvel zitten, hebben we wél een fenomenaal uitzicht, maar geen waterbron. We zijn omringd door drie meren dus er is water in overvloed, maar voorlopig zijn we aangewezen op regenwater en landbouwwater.

Eén van onze eerste grote werken was dan ook de regenwaterput van 25.000 liter terug openen en alle dakgoten daar op aansluiten. En nog een extra nieuwe waterput te plaatsen van 5.000 liter. Een groot en modderig graafwerk, waarvoor we gelukkig hulp kregen van drie goeie vrienden uit België.

We maakten ook een volledig systeem om het grijs water te zuiveren en daarna te gebruiken om niet-vruchtdragende bomen en struiken ’s zomers te bewateren. We gebruiken dus enkel ecologische producten voor de wasmachine en maken onze eigen olijfzeep.

Wat het waterverbruik betreft zijn we voor een groot deel zelfvoorzienend. Het verbruik van onze gasten en de landbouw zorgt uiterraard voor meer dan een doorsnee waterverbruik.

Samen sta je sterk

De verbouwing van ons huis, namen we geheel zelf voor onze rekening, wat ons enorm veel geld uitspaarde. Met alle kennis en ervaring van Gill en de goesting van Linde om mee te helpen, maakten we van vier kamers twee appartementen. Letterlijk alles deden we zelf.

Onze eerste winter in het huis, dat enkel voorzien was van een houtvuur in de oude keuken, was koud en uitdagend. Samen verbouwen dwong ons om te leren samenwerken en dat was met vallen en opstaan aangezien we alletwee sterke karakters hebben en mannelijke en vrouwelijke energie tijdens zo een verbouwing niet in evenwicht zijn. Nu die verbouwing achter de rug is, kijken we terug op de weg die we hebben afgelegd met ontzettend veel voldoening voor wat we hebben bereikt in die korte periode.

Duurzame energie

In de winter bewonen we zelf één van onze appartementjes, maar in de zomer verhuren we ze beiden voor vakantiegangers die willen meegenieten van het leven hier. De opbrengst daarvan investeren we terug in ons project en gebruiken we voor de dingen te kopen die we nog niet zelf kunnen voorzien.

Verwarmen doen we op hout dat we zelf hakken uit ons klein stukje bos of van snoeiafval dat we recupereren uit de olijfgaard of elders. We hebben een fantastisch beest van een houtvuur dat ons voorziet van warm water om mee te douchen, waar we in kunnen bakken en op kunnen koken.

Terzelfdertijd voorziet ze de radiatoren ook van warm water en is ze aangesloten op onze warmtepompboiler. Ze is het hart van ons huis in de winter!

In de zomer werken we met een warmtepompboiler om iedereen te voorzien van warm water. Deze is ook nog eens voorzien van een zelfgemaakte zonnecollector. Met een minimum aan energie, wordt de warmte van buiten omgezet naar een heerlijke douche.

Onze zonnepanelen zijn klaar om geïnstalleerd te worden, maar voorlopig genieten we nog steeds van een heel lage energiefactuur en hebben we een heel laag verbruik. We houden de off-grid zonnenpanelen klus dus voor de komende winter.

De zelfvoorzienende moestuin

Zelfvoorzienend zijn op vlak van eten, is misschien nog onze grootste droom. Vanuit Linde’s achtergrond als holistisch voedingsdeskundige, weten we wat voor rotzooi er in het eten in de supermarkt geduwd wordt en vinden we het heel belangrijk om alles biologisch en met respect voor de natuur te telen. We hebben een grote moestuin waar we zowel in de winter als in de zomer van eten. We moeten wel nog heel veel leren, maar we eten het hele jaar door tomatensaus van onze eigen tomaten. Wat echt geweldig is!

De olijfgaard

We hebben we op ons stuk grond ook een biologische olijfgaard. In oktober oogsten we gezellig met z’n twee alle bomen. Een klus van bijna twee weken hard werken tijdens het oogsten en een maand lang snoeien op het einde van de winter, maar dat is het wel waard als het vloeibare goud uit de pers gestroomd komt.

Voelt als feest van het jaar!

Het voedselbos en de thuisboerderij

We legden ook een voedselbos aan dat nu nog flink moet groeien en zaaiden dit jaar voor het eerst graan om brood, pasta en pizza van te maken. Verder lopen er scharrelkippen en cirkelen onze duifjes vrolijk rond het huis. Ook hebben we twee paarden, daar komen binnenkort nog een melkkoe en varkentjes bij.

Elk jaar, gaan we een stapje verder richting zelfvoorzienend zijn. Wat we nog niet zelf produceren, kopen we bij bevriende boeren, wat dan weer de comunity creëert waar we naar verlangen. Idealiter gaan we volgend jaar te paard om een kratje wijn of stuk schapenkaas. Zo sparen we ook benzine uit!

Zelfvoorzienend geld verdienen, dat doen we zo

Onze kosten zijn over het algemeen relatief laag, maar natuurlijk hebben wij op onze leeftijd nog een lening af te betalen. Dit doen we door onze appartementjes te verhuren; olijfolie te verkopen; de verkoop van zelfgemaakte productjes zoals confituur en zeep en door af en toe bij te klussen. In de toekomst willen we misschien nog vlees of kaas verkopen, maar dat gaan we nog even bekijken.

Soms worden we wel onzeker van de verwikkelingen in de wereld, maar dan weten we des te meer waarom we dit doen en het zaadje van deze droom jaren terug al in ons hoofd werd gepland. Hoge bomen, vangen veel wind, maar hebben ook de sterkste wortels

Volg ons of boek je verblijf bij poderina_arcobaleno via Facebook en Instagram.

Liefs, Gill en Linde

Tekst en foto’s: Gill en Linde
Inleiding en opmaak: Back to Basic Magazine